Το Αθέατο Ημερολόγιο

Περίληψη

H ποιητική συλλογή του Nίκου Νομικού, Το Αθέατο Ημερολόγιο, είναι η δεύτερη συλλογή του ποιητή από τη Μελβούρνη (μετά την Πορεία της Βαθιάς Πηγής) που κυκλοφορεί από τον οίκο μας και ανοίγει ένα ζωντανό δίαυλο επικοινωνίας με Έλληνες ποιητές που ζουν και δραστηριοποιούνται στην Αυστραλία. Η πορεία του Νίκου Νομικού στα ποιητικά δρώμενα της Μελβούρνης είναι άξια λόγου, με αρκετά βραβεία και διακρίσεις, ενώ το ποιητικό του έργο εν γένει, αποπνέει μια γνήσια ποιητική αύρα που διαπνέεται από ελληνικότητα, αλλά και κοσμοπολιτισμό σε πλήρη ισορροπία. Ίσως, μάλιστα, το γεγονός ότι και ο ίδιος, όπως και ο οικουμενικός Καβάφης, είναι γεννημένος στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου το 1934, να προσδίδει ακόμη μια πιο διαχρονική και «μεταφυσική» ενέργεια στη σημασία των στίχων του…

Στο Αθέατο Ημερολόγιο του Νομικού η ποιητική φωνή ακούγεται σε χαμηλούς τόνους –οποιαδήποτε κραυγή απουσιάζει– γιατί όποιος θέλει να εισχωρήσει στο ποιητικό του τοπίο θα πρέπει να επιλέξει μια διαδρομή γεμάτη σιωπές, μυστικισμό, νότες σαρκασμού, απόκρυφα μυστικά και αθέατες αλήθειες · ο μόνος τρόπος για να εννοηθεί σε όλο του το βάθος. Η ποίηση με την ποικιλία των μέσων του, άλλοτε με αφηγηματική προσέγγιση, άλλοτε με δοκιμιακή φωνή, άλλοτε με ξέχειλο λυρισμό, ανοίγει μικρά παράθυρα στη θέαση του κόσμου αυτού, αλλά και στο επέκεινα. Ο τρόπος με τον οποίο θα εισχωρήσει ο αναγνώστης, όμως, σε όλα αυτά είναι πάντα καθαρά προσωπικός.

Δείγμα Γραφής:

ΜΙΑ ΞΕΝΗ ΔΙΑΓΩΝΙΟΣ

«και με φώτα και με θάλασσες στο λογαριασμό μας όλα»

 

Είναι αυτά τα πρωινά που ζούμε

απόξενοι σ’ αυτόν τον κόσμο

κι ας ανοίγει τα μάτια του

ο ήλιος σε όλους εμάς, με το νύν

και το θα της αφθαρσίας—

όμως, τα ρούχα μας φωνάζουν

από μόνα τους, την άσκησή μας

παρ’ όλα αυτά, το βλέπουν όλοι

πως ζούμε απόξενοι σ’ αυτόν τον κόσμο.

Κάποια παιδιά φωνάξανε πως σας

να ήλθαμε από μακρινές ερημιές

γεμάτες ηλιοφάνειες της χρυσής ελπίδας,

γι’ αυτό κανείς δεν θέλει να μας ξεύρει,

μόνο ευλογημένοι μας πλησιάζουν

με την ευχή του φοβισμένου

                          καλά υστερινά, σου λέγουν,

άλλοι σου δίνουν λάδι, κρασί και παξιμάδι

για να συγχωρεθούν τ’ αποθαμένα σου

                              μέσα σε τρία ξόρκια

μα κάποιος γαληνεμένος Αύγουστος

με τις πικρές φωτιές του, μου είπε σιγανά

                              «σκέψου το πόσιμο νερό

                               μέσ’ στην ανέχεια της ευλογίας»

κι είναι τα κύματα τόσο ευτυχισμένα

που φέρνουν στα χείλη τους την ευωδία

καθαρού ουρανού, που δεν αξιωθήκαμε ποτέ.

Το’ χουμε πει πολλές φορές, είμαστε απόξενοι

σ’ αυτόν τον κόσμο

το δειλινό, μέσα στον κήπο της Φρεισίας

γεμάτον ρήματα, κρίνους και στίγματα

εγώ και η μικρόσωμη παρέα ακούμε τον αντίλαλο

απ’ την πηγή της Αρεθούσας

να λέγει, «πού είστε αδέλφια μου;

πού είστε

σ’ αυτόν τον ανυπόφορο παράδεισο;»